ဆယ့္သံုးႏွစ္သား ငထင္
အင္းဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာ မည္ေသာ အေနာက္ဘက္လြန္ မင္းတရားသည္ ၉၇၀ တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ကို တိုက္ခိုက္ရာ ၿမိဳ႕ေပါက္လ်ွင္ ျပည္ဘုရင္သည္ အညံ့မခံေသးဘဲ ရာဇပလႅင္ ထက္မွေန၍ ခုခံ၏။ မၾကာမီ အားမတန္၍ ျပည္ဘုရင္ႏွင့္တကြ မႉးမတ္ ၊ ရဲမက္တို႔ လက္နက္ခ်၍ အညံ့ခံရေလသည္။
ထိုအခါ ဘယဂါမဏိ၏တူ ျပည္ဘုရင္၏ က်ြန္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သာရွိလ်ွင္ ငထင္ ဆိုေသာ သူငယ္သည္ကား ေက်းဇူးသစၥာသိစြာျဖင့္ " ေသရလ်ွင္ ငါ့အရွင္ရာဇပလႅင္ရင္းတြင္ ေသေပေစေတာ႔ ၊ ငါ့အရွင္ကို ငါေသမွသာ ထိပါးရမည္ " ဟူ၍ ရန္သူတို႔ကို ဓားတစ္ဖက္တစ္စင္းႏွင့္ ဆက္လက္ ခုခံေနေလသည္။
ထိုအခါမွ ဦးရီးေတာ္ ဘယဂါမဏိက " ဟယ္ ငထင္ ၊ လူပ်ိဳလူရြယ္ ပီလွေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳ႕ပ်က္၍ တစ္ၿမိဳ႕လံုး သူ႔လက္တြင္း ေရာက္ေနေလၿပီ ၊ နင္ တစ္ေယာက္တည္း ခုခံ၍ ျဖစ္နိုင္မည္ေလာ ၊ လက္နက္ခ်၍ အညံ့ခံေပေတာ့ " ဟု ဟစ္၍ဆိုမွ " သူ႔ဆန္စား၍ ရဲရေတာ့သည္ " ဟု ဆို၍ လက္နက္ခ်ေလသည္။
" သူ႔ဆန္စား ရဲမွ " ဆိုေသာ စကားပံုသည္ ဤကစ၍ ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ ဤသို့ ျပည္ၿမိဳ႕ကို ရၿပီးေနာက္ မင္းႏွင့္တကြ အလိုရွိသူတို႔ကို အင္းဝသို႔ ယူေဆာင္ေလသည္တြင္ ငထင္လည္း ပါလာေလသည္။ မိမိ၏ အရွင္ အပါးတြင္ပင္ ေသလြန္သည့္တိုင္ေအာင္ ခစားေနရ၍ အင္းဝမင္းက လူေကာင္းလူမြန္ဟု ယံုၾကည္ေတာ္မူသျဖင့္ ဆက္လက္ ခ်ီးေျမွာက္ ထားေလသည္။
အင္းဝသို႔ေရာက္စက အင္းဝမင္းက " ငါသည္ ျပည္ၿမိဳ႕ကို သိမ္းရာမွာ ရွင္တစ္ဆူ ၊ လူတစ္ေယာက္သာ ရေတာ္မူသည္ " ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ရွင္တစ္ဆူကား ' တိပိဋက လကၤာရ ေတာင္ဖီလာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ ' ကို ဆိုလိုသည္။ လူတစ္ေယာက္ကား ဤ ' ငထင္ ' ကို ဆိုလိုသည္။
အေနာက္ဘက္လြန္မင္း နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ ညီေတာ္ သာလြန္မင္း လက္ထက္သို႔ ေရာက္ေသာ္ ၎ငထင္သည္ မ်ားစြာ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းကို ခံရျပန္၏။ ' နႏၵေယာ္ဓာ ' ဘြဲ႔ကို ေပးၿပီးေနာက္ ဝန္ႀကီးပင္ ခန္႔ေတာ္မူသည္။
နန္းတက္စက " ငထင္မွာ ' မဟာတရဖ်ား ' ဘြဲ႔ကို ခံေစ " ဟု အမိန္႔ေတာ္ ရွိသည္ကို " က်ြန္ေတာ္ထက္ အမႈထမ္း သာလြန္ ရင့္မာ သူတို႔သည္ ငထင္ငယ္ကို ဘြဲ႔ႀကီး ေပးေလသည္ဟု ဝမ္းနည္းရန္ ရွိပါသည္။ ငယ္မည္ႏွင့္ပင္ အမႈေတာ္ကို ထမ္းပါမည္ " ဟု မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်၍ ေလ်ွာက္ေလသည္။
ေရႊနန္းေတာ္သို႔ အခစားဝင္လ်ွင္ အိမ္က တစ္ႀကိမ္ ၊ နန္းၿမိဳ႕တံခါးတြင္ တစ္ႀကိမ္ ၊ နန္းေတာ္ေလွခါးဝတြင္ တစ္ႀကိမ္ ဤသို႔ သံုးႀကိမ္ မိမိ၏အရွင္ကို မျပတ္ ရွိခိုးေလ့ရွိသည္။
အရည္အခ်င္း ရွိသူတို႔ကို ပဏၰာေၾကးေငြမယူဘဲ “ သူေကာင္းျပဳေတာ္မူပါ " ဟု ေလ်ွာက္ေပးေလ့ရွိသည္။ ပညာရွိတို႔ကို ေခၚ၍ ႏွီးေႏွာေျပာဆိုၿပီးလ်ွင္ ဆုလာဘ္ေၾကးေငြ အထည္အလိပ္ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးေလ့ရွိသည္။
ဤငထင္အား ဝန္ႀကီး ခန္႔ေတာ္မူစဉ္က " နႏၵေယာဓာလည္း ျပည္ၿမိဳ႕ကို ရလ်ွင္ ျပည္စားပ်က္သည္ တိုင္ေအာင္ အတူၿမဲသည္ႏွင့္ ေနာင္ေတာ္မင္းတရားသည္ အတြင္းတြင္ ေစေတာ္မူသည္ျဖစ္၍ အေၾကာင္းမ်ိဳးကို ေတြ႕ျမင္သိမီ အဝါးဝသည္။ ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ေစာင့္သည္။ ငါယံုမွတ္ေတာ္မူ၍ ဝန္ႀကီး ခန္႔ေတာ္မူသည္ " ဟု အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းတြင္ ရွိေလသတည္း။
သာလြန္မင္းတရားႀကီး
ေခ်ြတာတတ္ျခင္း ၊ သနားတတ္ျခင္း
တစ္ရံေသာအခါ အင္းဝ သာလြန္မင္းတရားႀကီး (၉၉၁ - ၁၀၁၀) သည္ စစ္ကိုင္းဘက္သို႔ ဆင္စီး၍ ထြက္ေတာ္မူရာ သူဆင္းရဲမ တစ္ေယာက္သည္ ထမင္းရည္ငွဲ႔သည္တြင္ လမ္းေပၚသို႔ ထမင္းရည္ စီးလာသည္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ သူဆင္းရဲမကို ေခၚၿပီးေသာ္ " သည္ထမင္းရည္ကို ဆားခတ္ၿပီးလ်ွင္ ထမင္း မက်က္ခင္ အဆာေျပ သာသမီးမ်ားကို လည္းေကာင္း ၊ အိမ္တြင္ ေက်ြးေမြးထားေသာ ေခြး ၊ ဝက္ မ်ားကိုလည္းေကာင္း ေက်ြးေမြးနိုင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အစဉ္းအစား မရွိ ၊ အႏွေျမာ မရွိ ၊ အလဟႆ ထုတ္ပစ္ရမည္ေလာ " ဟု ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဒဏ္ဆယ္ခ်က္ ရိုက္ေတာ္မူသည္။
ၿပီးမွ ေငြ ၃၀ သနားေတာ္မူခဲ့သည္။ တစ္ခါလည္း သမီးေတာ္သည္ ခါသာပိတ္အက်ၤီကို ဝတ္လ်က္ ညစ္ပတ္ေသာတိုင္ကို မွီ၍ထိုင္ေနသည္ကို ျမင္ေတာ္မူလ်ွင္ " နင္သည္ ေကာင္းမွန္းဆိုးမွန္း မသိ ၊ အဝတ္အစားကိုလည္း ရိုေသျခင္း မရွိ ၊ ထို႔ျပင္ အက်ၤီမွာ ဆင္းရဲသားမ်ား ထံမွရေသာ အခြန္ေတာ္ႏွင့္ ဝယ္ရသည္။ နင္တို႔က အဆင္အျခင္မရွိ ထိုင္ကာျဖဳန္းေနလ်ွင္ ေတာ္ေရာ့သလား " ဟု ပရိတ္သတ္ အလယ္တြင္ ဆိုမည္ေတာ္မူ၍ သံုးရက္တိတိ သမီးေတာ္ကို စကားမေျပာ မေခၚဘဲ ေနေတာ္မူေသာ ဟူ၏။
အလြန္ရိုးရွာေသာ သာလြန္မင္းတရားႀကီး
သာလြန္မင္း၏ သားေတာ္ အျမင့္ၿမိဳ႕စား ရွင္တရုတ္က ခမည္းေတာ္ႏွင့္အတူ အိပ္စက္လိုပါသည္ဟု ေလ်ွာက္ရာ မင္းႀကီးက " သင္တို႔ မဟာေသြး မင္းညီမင္းသား ဆိုသည္မွာ သားသမီးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မယံုရ ၊ သို႔ေၾကာင့္ စကားစမည္ေျပာရင္း အိပ္လိုလ်ွင္ ငါ့ေနာင္ေတာ္၏သား မင္းရဲေအာင္ထင္ ႏွင့္ပင္ အိပ္ေခ် " ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
သို႔အတိုင္း အိပ္ေသာအခါ မင္းရဲေအာင္ထင္ ေမွးေမွးရွိစဉ္ ရုတ္တရက္ ကထ၍ ဓားႏွင့္ခုတ္လ်ွင္ " ဟယ္ " ဆို၍ လက္ဝဲလက္ျဖင့္ ကာလိုက္ရာ လက္အၾကားကို ဓားထိ ၊ ေဆးဝါးထည့္ၿပီးမွ ဘုရင့္ေရွ႕တြင္ အမႈရင္ဆိုင္ၾကရ၏။
ထိုအခါ မင္းရဲေအာင္ထင္က မေက်မခ်မ္းႏွင့္ " နင္သည္ မိမဆံုးမ ၊ ဖမဆံုးမ သား ျဖစ္သည္ " စသည္ျဖင့္ ဆဲေရးေလလ်ွင္ သာလြန္ မင္းတရားႀကီးက " ငါသည္ သူ႔ကို ဆံုးမပါသည္။ မဆံုးမသည္ မဟုတ္ပါ။ ငါ့သား ဤကဲ့သို႔ ၾကံစည္မည္ကို ငါမသိရ၍ မင္းရဲေအာင္ထင္ႏွင့္ အအိပ္ခိုင္းမိပါသည္။ ငါက အခုတ္မခိုင္းပါ ၊ သင္းအၾကံကို မသိရိုးမွန္ပါသည္။ သိပါေခ်ေသာ္ မဟာသမၼတ မင္းတို႔ ထားအပ္ေသာ ကမ႓ာ့တန္ဆာ သစၥာက်မ္းအတိုင္း ေရာက္ပါေစ " ဟု က်ိန္ဆိုၿပီးလ်ွင္ မင္းရဲေအာင္ထင္ကို ေက်ရာေက်ေၾကာင္း ေတာင္းပန္ေသာ ဟူ၏။
သာလြန္မင္းလက္ထက္ ေကာင္းကင္၌ တည္သည္ဆိုေသာ ဘုရားဆင္းတု
သာလြန္မင္းလက္ထက္ လူအခ်ိဳ႕တို႔သည္ သံကို ဘုရားဆင္းတု လုပ္၍ အထက္မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ သံလိုက္ေက်ာက္ကို ထားၿပီးကာ ဘုရားမဏိေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ထိထားေသာ္ အထက္တြင္ ကပ္၍ေနေလ၏။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔လည္း ဆင္းတုေတာ္ ေကာင္းကင္ဝယ္ တည္သည္ဟု အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ပူေဇာ္ၾက၏။
ထိုအေၾကာင္းကို မင္းႀကီး ၾကားေသာ္ ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္ကို " စံုစမ္းေတာ္မူပါ " ဟု ေလ်ွာက္၏။ ဆရာေတာ္လည္း ေသခ်ာစြာ စံုစမ္းၾကည့္ရႈေသာ္ သံဆင္းတုႏွင့္ သံလိုက္ေက်ာက္ကို ဆင္ျခင္မိ၍ ဆင္းတုေတာ္၏ ဦးေခါင္းေတာ္ အထက္က ယပ္ျဖင့္ ဆီးကာလ်ွင္ ဆင္းတုေတာ္ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ေလ၏။ ဤအခါမွ လူတို႔ လွည့္စားေၾကာင္း သိရေလ၏။
ရဲရင့္ေသာ ဆင္းရဲသား
သာလြန္မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ ဗညားက်န္းေတာမွာ ဝန္ႀကီးျဖစ္၍ တစ္ခါေသာ္ စစ္ကိုင္းဘက္ မန္က်ည္းေတာသို႔ ေရာက္ရွိရာ မန္က်ည္းရြက္နုခ်ိန္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ ဆင္းရဲသားမ်ား အပင္ေပၚကိုတက္၍ မန္က်ည္းရြက္နု ခူးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဤလူစု၌ ရဲရင့္သူမ်ား ပါတန္ရာ၏ဟု စံုစမ္းလိုသျဖင့္ မိမိ၏ ေနာက္ပါ ရဲသားမ်ားအား " ရိုက္ႏွက္၍ခ် " ဟု အမိန္႔ေပး၏။ ၾကားရံုႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေျပးၾက၏။ အနည္းငယ္ က်န္ရစ္သည္တြင္ ေနာက္ထပ္၍ " လွံႏွင့္ထိုး ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ " စသည္ျဖင့္ အမိန္႔ေပးရာ ေၾကာက္လန့္ၾက၍ အားလံုး ဆင္းေျပးၾကေလ၏။
သို႔ရာတြင္ တစ္ေယာက္ေသာ္ကား က်န္ရစ္၏။ ဤတစ္ေယာက္ကား ဤဝန္ႀကီးသည္ ငါတို႔ ဆင္းရဲသားမ်ားကို မတရား ျပဳလုပ္သည္။ ဤ မတရားသူ၏ စကားကို ငါ နားမေထာင္ ၊ သတ္ေသာ္ ေသေပေစ့ဟု မဆင္းဘဲ ရဲရင့္စြာ ေနေလ၏။
ထိုအခါ ဝန္ႀကီးက " အသင္ ဆင္းရဲသား ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ မဆင္းသနည္း ၊ ေသမည္ကို မေၾကာက္သေလာ " ဟုေမး၏။ " အရွင္ ဝန္ႀကီးမင္းကို တိုင္းေရးျပည္မႈ ၾကည့္ရႈရန္သာ ဘုရင္က ခန့္ထားပါသည္။ မန္က်ည္းရြက္ ခူးစားရရွာေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ညႇဉ္းဆဲရန္ မဟုတ္ပါ ၊ ယခု အရွင္ဝန္ႀကီးမင္း ျပဳလုပ္ပံုမွာ တရားသည္ မထင္ပါ ၊ သို႔ေၾကာင့္ နားမေထာင္ဘဲ အသက္အေသခံေတာ့မည္ဟု မဆင္းဘဲ ေနပါသည္ " ဟု ျပန္ေလ်ွာက္၏။
ဝန္ႀကီးလည္း ျပံဳးရယ္၍ " ငါသည္ သင္တို့၏ အရည္အခ်င္း သတၲိကို စံုစမ္းျခင္းမ်ွသာ ျဖစ္သည္။ သင္ကဲ့သို႔ အရည္အခ်င္း သတၲိႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ေကာင္း " ဟုဆိုၿပီးလ်ွင္ ဆုလာဘ္ အဝတ္အစားေပး၍ ခ်ီးေျမွာက္ သူေကာင္းျပဳေလသည္။
ဗညားက်န္းေတာ၏ သေဘာထား
ဝန္ႀကီး ဗညားက်န္းေတာတြင္ သားႏွစ္ေယာက္ ရွိ၏။ တစ္ခါေသာ္ ဗညားက်န္းေတာ မရွိခိုက္ သားႏွစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေတာ္က ေခၚ၍ ဘြဲ႔အမည္ ေပးႏွင့္၏။ အဘ ျပန္လာ၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျပန္ေျပာၾကေသာ္ ဗညားက်န္းေတာ မႏွစ္သက္ေလ။ " သင္တို႔ ဘြဲ႔အမည္ ရထိုက္ေအာင္ တစ္စံုတစ္ခုမ်ွ မျပဳရေသး ၊ သင္တို႔ အမႈထမ္း၍ ေခြးတစ္ေကာင္ကိုမ်ွ မရနိုင္ေသးေခ် ၊ မတန္ဘဲႏွင့္ ယူျခင္းသည္ ရွက္ဖြယ္ ျဖစ္သည္။ သင္တို႔က ဤကဲ့သို႔ ဘြဲ႔အမည္ယူလ်ွင္ အကယ္ေဆာင္ရြက္၍ ထိုက္တန္သူတို႔မွာ အဘယ္ဘြဲ႔အမည္ကို ယူရမည္နည္း ၊ မတန္သည္ကို မလိုခ်င္ႏွင့္ ၊ ျပန္၍ေပးေပ " ဟု ဆိုေလသည္။
သားမ်ားလည္း ဘြဲ့ကို ျပန္၍ ေပးလိုက္ရေလသတည္း။
ဗညားက်န္းေတာႏွင့္ ဆီသည္မ
တစ္ရံခါေသာ္ သာလြန္မင္းသည္ အလြန္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေသာ ဆင္ကိုစီး၍ ထြက္ေတာ္မူရာ ဗညားက်န္းေတာအား ဆင္ကို ေမာင္းႏွင္ေစ၏။ ေက်ာက္ ၊ အုတ္ ၊ ခလုတ္ ၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းတြင္ ေမာင္းႏွင္၍ အတန္ၾကာလ်ွင္ ဗညားက်န္းေတာသည္ ခ်ြန္းခ်က္ကို သိေလ၏။
ယင္းသို႔မွ ဆင္ကို အျပင္းအားသြင္၍ ေမာင္းႏွင္ေလရာ လမ္းအနီးတြင္ ေဈးေတာင္းႏွင့္ ဆီေရာင္းေနေသာ ဆီသည္မကို ထိခိုက္အံ့ ဆဲဆဲတြင္ အလ်င္အျမန္ ခ်ြန္းသတ္ ရပ္တန္႔ၿပီးမွ " ကံေကာင္းလို႔ဟဲ့ ၊ ငါခ်ြန္းခ်က္ပိုင္၍သာ နင့္ကို မနင္းမိသည္ " ဟု ဗညားက်န္းေတာက ဆိုသည္ကို ထက္ျမက္ ဖ်တ္လတ္ေသာ ဆီသည္မက " အိုေလ့ က်ြမ္းရာ က်င္လည္ၾကတာပါပဲ " ဟု ျပန္၍ ဆိုလိုက္ေလ၏။
ဗညားက်န္းေတာသည္ ထိုမိန္းမကို မွတ္သားခဲ့၍ ကိစၥၿပီးေသာအခါ သြားေရာက္ အထက္စကားကို စံုစမ္းေလ၏။ ဆီသည္မလည္း မိမိဆိုေသာ စကားကို ၿမဲျမံေစလ်က္ ဝန္ႀကီးအား ဆီဘူးေပါက္အတြင္းသို႔ ဆီေလာင္းသြင္းေစသည္တြင္ မျဖစ္နိုင္ မတတ္နိုင္ ရွိေသာအခါမွ " အရွင္ ၾကည့္ပါေလာ့ " ဆို၍ ဆီမႈတ္ကို ဝင့္ေျမွာက္ကာ ေသသပ္က်န ေကာင္းမြန္စြာ သြန္းေလာင္း၍ ျပလိုက္ေလ၏။ ဝန္ႀကီး ဗညားက်န္းေတာ လည္း ေခါင္းကို အခါခါညိတ္ၿပီး ေက်နပ္ေက်ၿငိမ္း၍ ျပန္သြားေလသတည္း။
ဝတၲရားေက်ပြန္ေသာ တံခါးမႉး
တစ္ခါေသာ္ ဝန္ႀကီး ဗညားက်န္းေတာသည္ စစ္ကိုင္းတြင္ ညဉ့္နက္ေအာင္ေနၿပီးမွ အင္းဝ မာရ္ေအာင္တံခါးသို႔လာ၍ " ဝန္ႀကီး စစ္ကိုင္းက ေရာက္လာသည္ ၊ တံခါးဖြင့္ပါ " ဟု လူတစ္ေယာက္ကို အျပင္က ဆိုေစ၏။
တံခါးမႉးက " သန္းေခါင္ ဝန္ႀကီးကို ငါ့မေတြ႕ဖူးေခ် ၊ အခ်ိန္မဲ့ဝင္လိုလ်ွင္ ၿမိဳ႕ဝန္ထံမွာ စာခံ၍ ျပန္လွည့္ပါ " ဟု ဆို၏။ ဗညားက်န္းေတာလည္း " ငါ ဝန္ႀကီးေရာက္လာသည္ကို နင္ အဘယ္ေၾကာင့္ တံခါးမဖြင့္သနည္း " ဟု ဆိုျပန္လ်ွင္ တံခါးမႉးက " ထြက္၍သြားစဉ္က ငါ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မည္ဟု အမွာအထားလည္း မရွိ ၊ သို႔မဟုတ္ ေစာေစာက တင္ႀကိဳလူလႊတ္၍လည္း အေျပာအဆို မရွိ ၊ ဝန္ႀကီးအဂၤါႏွင့္ မညီ ၊ ဝန္ႀကီးေယာင္ေဆာင္ ဝင္ေသာ္ အက်ိဳးမယုတ္ေလာ ၊ မဖြင့္နိုင္ " ဟု ရဲဝံ့စြာ ဆိုေလ၏။
ဗညားက်န္းေတာလည္း ေအာင္ထြန္းတံခါးက လွည့္၍ ဝန္ရေလ၏။ နံနက္က်ေသာ္ မာရ္ေအာင္ တံခါမႉးကို ေခၚ၍ ခ်ီးမြမ္း ဆုလာဘ္ ေပးေတာ္မူ၏။ ေအာင္ထြန္းတံခါးမႉးကိုကား အျပစ္တင္ေတာ္မူ၏။
ဟံသာဝတီပါမင္း
၁၁၁၃ ခုတြင္ မြန္မ်ား တက္၍ တိုက္ခိုက္သျဖင့္ အင္းဝ ပ်က္ေလ၏။ အင္းဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိ ဘြဲ႕ခံ ဟံသာဝတီပါမင္း ကိုလည္း မိဖုရား အေျခြအရံ ၊ လက္နက္ ၊ ဆင္ျမင္း ၊ ပစၥည္းဘ႑ာပါ သိမ္းက်ံဳး၍ ဖမ္းယူသြားေလ၏။ သံုးႏွစ္ခန္႔ သံု႔ပန္းအျဖစ္ျဖင့္ ထားၿပီးမွ ျမန္မာဘုရင္သည္ မသင့္ေသာအၾကံကို ၾကံသည္ဟု ဘုရင္ႏွင့္တကြ မိဖုရားေခါင္ႀကီး အခ်ိဳ႕ေသာ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကိုပါ ပဲခူးေခ်ာင္း စည္တီးအရပ္၌ ေရတြင္ခ်၍ သတ္ေလသတည္း။
ဤသို႔မေသရမီတြင္ ဟံသာဝတီမင္းသည္ ပညာမဲ့ေသာ သူမ်ားကဲ့သို႔ ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း မရွိဘဲ အနိစၥသေဘာတရား ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးကို အထူးေအာက္ေမ့ေတာ္ မူေၾကာင္းကို ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ သိၾကေစရန္ ေအာက္ပါပိုဒ္စံု ရတုကို ေရးဆို ခဲ့ေလသတည္း။
(၁) ပုဂၢိဳလ္ေျခာက္မည္ ၊ သေႏၶတည္သား ၊ ဤသည္ ပရိတ္ ၊ ရွစ္ဆယ္စိတ္တြင္ ၊ ခု - တိထီ - ေနာင္လ်ဉ္ ၊ သံေယာဇဉ္လည္း ၊ အယဉ္စီစီ ၊ တိထီသာခန္း ၊ ေပ်ာ္မျမန္းခဲ့ ၊ တစ္ဆန္းက်ဴးလြန္ ၊ ဘံုသံုးတန္တြင္ ၊ နိႈင္းရန္တူေၾကာင္း ၊ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းေသာ္ ၊ ေသာင္းကလႊတ္ခြာ ၊ ရာကားကင္းေဝး ၊ ကိုးေယာက္ေရွးလ်ွင္ ၊ ရွင္ေထြးလွေခါင္ ၊ လွတန္ေဆာင္သည္ ၊ ရွင္ေအာင္ကိုသာ လြမ္းမိခဲ့။
(၂) ထုတ္ဆိုေဆာက္တည္ ၊ ခန္ငါးမည္လည္း ၊ အတည္မၿမဲ ၊လြင္ဆင္းရဲစြ ၊ စိုးကဲမသာ ၊ ဤကာယာမူ ၊ ဖန္ရာဆင္ျခင္ ၊ ဌီသို႔သင္လည္း ၊ တင္သာမေရာက္ ။ တစ္ေထာက္ တက္တက္ ၊ တစ္သက္သက္တည့္ ၊ မြန္းခ်က္ဦးတင္ ၊ သံုးခြင္မိုက္ေမွာင္ ။ ေလးမည္ေရာင္လည္း ၊ ရာေထာင္ဆကာ ၊ မနႈန္းသာသား ၊ ဝိဇၨာယွက္ေျမွး ၊ ထိုသည့္ေဘးေၾကာင့္ ၊ တုန္ေအးသည္းတြင္း ၊ ျခင္ဆီခ်ဉ္းမ်ွ ၊ ပ်ံ႕သင္းမရႊင္ ၊ ရွိသည္ပင္ကို ၊ ေႏွာင္းျမင္ၿငိမ့္ရႊန္း ၊ လွတုက်ြန္းသား ၊ သံုးခန္းေခတၲ ၊ စံတိုင္းပသည္ ၊ ရွင္ယ်ကိုသာ တမ္းမိခဲ့။
(၃) နႈတ္ခ်ိဳေလ်ွာက္မည္ ၊ ၾကံမိသည္ေၾကာင့္ ၊ ေရႊျပည္ဘံုစြန္ ။ နိဗၺာန္ကိုပင္ ၊ မလိုခ်င္ေသး ၊ ရွင္ေထြးလွလြန္း ၊ လွတံခြန္း၏ ၊ က်ဴးလြန္ခ်ိဳသာ ၊ ဩဇာေရႊခြန္း ၊ ႀကိုင္ႀကိုင္မႊန္းကို ၊ ဦးစြန္းထိပ္ျပင္ ၊ ေကာင္းစြာဆင္၍ ၊ ေရႊရင္ေတာ္ေငြ႕ ၊ လွံဳရ၍လ်ွင္ ၊ မေမ့ရလို ၊ ဆက္တိုင္ကိုယ္ဟု ၊ တဆိုေလ်ွာက္မည္ ၊ ၾကံမိသည္ေၾကာင့္ ၊ ေရႊရည္ဦးသစ္ ၊ စံေသာ္ညစ္လိမ့္ ၊ တင္ျပစ္ကင္းေဝး ၊ ကိုးေယာက္ေရွးလ်ွင္ ၊ ရွင္ေထြးလွေခါင္ ၊ လွရွင္ေအာင္ကို ၊ ရည္ေဆာင္လြန္က်ဴး ၊ မရႊင္ျမဴးသည္ ၊ ရွင္ဦးကိုသာ ရမ္းမိခဲ့။
( ဤရတုမွာအတန္ နက္နဲ သိမ္ေမြ႕ေလသည္။ လူငယ္မ်ား နားလည္ရန္ ခက္ခဲ၏။ ဤသံသရာ ေလာကႀကီး၌ မေကာင္းမႈ ပြားမ်ားေန၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မ်ားစြာ မျပုလုပ္ခဲ့ရ။ နိဗၺာန္ မေရာက္ေသးသမ်ွ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾကရမည့္ အေၾကာင္းကို ေနာင္ပြင့္မည့္ အရိေမတၲယ်ဘုရားအား ေလ်ွာက္ထား အားကိုးလိုေၾကာင္း တိုင္တန္းတသျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤမ်ွသာ အၾကမ္းအားျဖင့္ နားလည္ရာ၏။)
Posted by မင္းအရိပ္
အင္းဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာ မည္ေသာ အေနာက္ဘက္လြန္ မင္းတရားသည္ ၉၇၀ တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ကို တိုက္ခိုက္ရာ ၿမိဳ႕ေပါက္လ်ွင္ ျပည္ဘုရင္သည္ အညံ့မခံေသးဘဲ ရာဇပလႅင္ ထက္မွေန၍ ခုခံ၏။ မၾကာမီ အားမတန္၍ ျပည္ဘုရင္ႏွင့္တကြ မႉးမတ္ ၊ ရဲမက္တို႔ လက္နက္ခ်၍ အညံ့ခံရေလသည္။
ထိုအခါ ဘယဂါမဏိ၏တူ ျပည္ဘုရင္၏ က်ြန္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သာရွိလ်ွင္ ငထင္ ဆိုေသာ သူငယ္သည္ကား ေက်းဇူးသစၥာသိစြာျဖင့္ " ေသရလ်ွင္ ငါ့အရွင္ရာဇပလႅင္ရင္းတြင္ ေသေပေစေတာ႔ ၊ ငါ့အရွင္ကို ငါေသမွသာ ထိပါးရမည္ " ဟူ၍ ရန္သူတို႔ကို ဓားတစ္ဖက္တစ္စင္းႏွင့္ ဆက္လက္ ခုခံေနေလသည္။
ထိုအခါမွ ဦးရီးေတာ္ ဘယဂါမဏိက " ဟယ္ ငထင္ ၊ လူပ်ိဳလူရြယ္ ပီလွေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳ႕ပ်က္၍ တစ္ၿမိဳ႕လံုး သူ႔လက္တြင္း ေရာက္ေနေလၿပီ ၊ နင္ တစ္ေယာက္တည္း ခုခံ၍ ျဖစ္နိုင္မည္ေလာ ၊ လက္နက္ခ်၍ အညံ့ခံေပေတာ့ " ဟု ဟစ္၍ဆိုမွ " သူ႔ဆန္စား၍ ရဲရေတာ့သည္ " ဟု ဆို၍ လက္နက္ခ်ေလသည္။
" သူ႔ဆန္စား ရဲမွ " ဆိုေသာ စကားပံုသည္ ဤကစ၍ ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ ဤသို့ ျပည္ၿမိဳ႕ကို ရၿပီးေနာက္ မင္းႏွင့္တကြ အလိုရွိသူတို႔ကို အင္းဝသို႔ ယူေဆာင္ေလသည္တြင္ ငထင္လည္း ပါလာေလသည္။ မိမိ၏ အရွင္ အပါးတြင္ပင္ ေသလြန္သည့္တိုင္ေအာင္ ခစားေနရ၍ အင္းဝမင္းက လူေကာင္းလူမြန္ဟု ယံုၾကည္ေတာ္မူသျဖင့္ ဆက္လက္ ခ်ီးေျမွာက္ ထားေလသည္။
အင္းဝသို႔ေရာက္စက အင္းဝမင္းက " ငါသည္ ျပည္ၿမိဳ႕ကို သိမ္းရာမွာ ရွင္တစ္ဆူ ၊ လူတစ္ေယာက္သာ ရေတာ္မူသည္ " ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ရွင္တစ္ဆူကား ' တိပိဋက လကၤာရ ေတာင္ဖီလာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ ' ကို ဆိုလိုသည္။ လူတစ္ေယာက္ကား ဤ ' ငထင္ ' ကို ဆိုလိုသည္။
အေနာက္ဘက္လြန္မင္း နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ ညီေတာ္ သာလြန္မင္း လက္ထက္သို႔ ေရာက္ေသာ္ ၎ငထင္သည္ မ်ားစြာ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းကို ခံရျပန္၏။ ' နႏၵေယာ္ဓာ ' ဘြဲ႔ကို ေပးၿပီးေနာက္ ဝန္ႀကီးပင္ ခန္႔ေတာ္မူသည္။
နန္းတက္စက " ငထင္မွာ ' မဟာတရဖ်ား ' ဘြဲ႔ကို ခံေစ " ဟု အမိန္႔ေတာ္ ရွိသည္ကို " က်ြန္ေတာ္ထက္ အမႈထမ္း သာလြန္ ရင့္မာ သူတို႔သည္ ငထင္ငယ္ကို ဘြဲ႔ႀကီး ေပးေလသည္ဟု ဝမ္းနည္းရန္ ရွိပါသည္။ ငယ္မည္ႏွင့္ပင္ အမႈေတာ္ကို ထမ္းပါမည္ " ဟု မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်၍ ေလ်ွာက္ေလသည္။
ေရႊနန္းေတာ္သို႔ အခစားဝင္လ်ွင္ အိမ္က တစ္ႀကိမ္ ၊ နန္းၿမိဳ႕တံခါးတြင္ တစ္ႀကိမ္ ၊ နန္းေတာ္ေလွခါးဝတြင္ တစ္ႀကိမ္ ဤသို႔ သံုးႀကိမ္ မိမိ၏အရွင္ကို မျပတ္ ရွိခိုးေလ့ရွိသည္။
အရည္အခ်င္း ရွိသူတို႔ကို ပဏၰာေၾကးေငြမယူဘဲ “ သူေကာင္းျပဳေတာ္မူပါ " ဟု ေလ်ွာက္ေပးေလ့ရွိသည္။ ပညာရွိတို႔ကို ေခၚ၍ ႏွီးေႏွာေျပာဆိုၿပီးလ်ွင္ ဆုလာဘ္ေၾကးေငြ အထည္အလိပ္ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးေလ့ရွိသည္။
ဤငထင္အား ဝန္ႀကီး ခန္႔ေတာ္မူစဉ္က " နႏၵေယာဓာလည္း ျပည္ၿမိဳ႕ကို ရလ်ွင္ ျပည္စားပ်က္သည္ တိုင္ေအာင္ အတူၿမဲသည္ႏွင့္ ေနာင္ေတာ္မင္းတရားသည္ အတြင္းတြင္ ေစေတာ္မူသည္ျဖစ္၍ အေၾကာင္းမ်ိဳးကို ေတြ႕ျမင္သိမီ အဝါးဝသည္။ ေက်းဇူးသစၥာေတာ္ေစာင့္သည္။ ငါယံုမွတ္ေတာ္မူ၍ ဝန္ႀကီး ခန္႔ေတာ္မူသည္ " ဟု အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းတြင္ ရွိေလသတည္း။
သာလြန္မင္းတရားႀကီး
ေခ်ြတာတတ္ျခင္း ၊ သနားတတ္ျခင္း
တစ္ရံေသာအခါ အင္းဝ သာလြန္မင္းတရားႀကီး (၉၉၁ - ၁၀၁၀) သည္ စစ္ကိုင္းဘက္သို႔ ဆင္စီး၍ ထြက္ေတာ္မူရာ သူဆင္းရဲမ တစ္ေယာက္သည္ ထမင္းရည္ငွဲ႔သည္တြင္ လမ္းေပၚသို႔ ထမင္းရည္ စီးလာသည္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ သူဆင္းရဲမကို ေခၚၿပီးေသာ္ " သည္ထမင္းရည္ကို ဆားခတ္ၿပီးလ်ွင္ ထမင္း မက်က္ခင္ အဆာေျပ သာသမီးမ်ားကို လည္းေကာင္း ၊ အိမ္တြင္ ေက်ြးေမြးထားေသာ ေခြး ၊ ဝက္ မ်ားကိုလည္းေကာင္း ေက်ြးေမြးနိုင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အစဉ္းအစား မရွိ ၊ အႏွေျမာ မရွိ ၊ အလဟႆ ထုတ္ပစ္ရမည္ေလာ " ဟု ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဒဏ္ဆယ္ခ်က္ ရိုက္ေတာ္မူသည္။
ၿပီးမွ ေငြ ၃၀ သနားေတာ္မူခဲ့သည္။ တစ္ခါလည္း သမီးေတာ္သည္ ခါသာပိတ္အက်ၤီကို ဝတ္လ်က္ ညစ္ပတ္ေသာတိုင္ကို မွီ၍ထိုင္ေနသည္ကို ျမင္ေတာ္မူလ်ွင္ " နင္သည္ ေကာင္းမွန္းဆိုးမွန္း မသိ ၊ အဝတ္အစားကိုလည္း ရိုေသျခင္း မရွိ ၊ ထို႔ျပင္ အက်ၤီမွာ ဆင္းရဲသားမ်ား ထံမွရေသာ အခြန္ေတာ္ႏွင့္ ဝယ္ရသည္။ နင္တို႔က အဆင္အျခင္မရွိ ထိုင္ကာျဖဳန္းေနလ်ွင္ ေတာ္ေရာ့သလား " ဟု ပရိတ္သတ္ အလယ္တြင္ ဆိုမည္ေတာ္မူ၍ သံုးရက္တိတိ သမီးေတာ္ကို စကားမေျပာ မေခၚဘဲ ေနေတာ္မူေသာ ဟူ၏။
အလြန္ရိုးရွာေသာ သာလြန္မင္းတရားႀကီး
သာလြန္မင္း၏ သားေတာ္ အျမင့္ၿမိဳ႕စား ရွင္တရုတ္က ခမည္းေတာ္ႏွင့္အတူ အိပ္စက္လိုပါသည္ဟု ေလ်ွာက္ရာ မင္းႀကီးက " သင္တို႔ မဟာေသြး မင္းညီမင္းသား ဆိုသည္မွာ သားသမီးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မယံုရ ၊ သို႔ေၾကာင့္ စကားစမည္ေျပာရင္း အိပ္လိုလ်ွင္ ငါ့ေနာင္ေတာ္၏သား မင္းရဲေအာင္ထင္ ႏွင့္ပင္ အိပ္ေခ် " ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
သို႔အတိုင္း အိပ္ေသာအခါ မင္းရဲေအာင္ထင္ ေမွးေမွးရွိစဉ္ ရုတ္တရက္ ကထ၍ ဓားႏွင့္ခုတ္လ်ွင္ " ဟယ္ " ဆို၍ လက္ဝဲလက္ျဖင့္ ကာလိုက္ရာ လက္အၾကားကို ဓားထိ ၊ ေဆးဝါးထည့္ၿပီးမွ ဘုရင့္ေရွ႕တြင္ အမႈရင္ဆိုင္ၾကရ၏။
ထိုအခါ မင္းရဲေအာင္ထင္က မေက်မခ်မ္းႏွင့္ " နင္သည္ မိမဆံုးမ ၊ ဖမဆံုးမ သား ျဖစ္သည္ " စသည္ျဖင့္ ဆဲေရးေလလ်ွင္ သာလြန္ မင္းတရားႀကီးက " ငါသည္ သူ႔ကို ဆံုးမပါသည္။ မဆံုးမသည္ မဟုတ္ပါ။ ငါ့သား ဤကဲ့သို႔ ၾကံစည္မည္ကို ငါမသိရ၍ မင္းရဲေအာင္ထင္ႏွင့္ အအိပ္ခိုင္းမိပါသည္။ ငါက အခုတ္မခိုင္းပါ ၊ သင္းအၾကံကို မသိရိုးမွန္ပါသည္။ သိပါေခ်ေသာ္ မဟာသမၼတ မင္းတို႔ ထားအပ္ေသာ ကမ႓ာ့တန္ဆာ သစၥာက်မ္းအတိုင္း ေရာက္ပါေစ " ဟု က်ိန္ဆိုၿပီးလ်ွင္ မင္းရဲေအာင္ထင္ကို ေက်ရာေက်ေၾကာင္း ေတာင္းပန္ေသာ ဟူ၏။
သာလြန္မင္းလက္ထက္ ေကာင္းကင္၌ တည္သည္ဆိုေသာ ဘုရားဆင္းတု
သာလြန္မင္းလက္ထက္ လူအခ်ိဳ႕တို႔သည္ သံကို ဘုရားဆင္းတု လုပ္၍ အထက္မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ သံလိုက္ေက်ာက္ကို ထားၿပီးကာ ဘုရားမဏိေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ထိထားေသာ္ အထက္တြင္ ကပ္၍ေနေလ၏။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔လည္း ဆင္းတုေတာ္ ေကာင္းကင္ဝယ္ တည္သည္ဟု အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ပူေဇာ္ၾက၏။
ထိုအေၾကာင္းကို မင္းႀကီး ၾကားေသာ္ ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္ကို " စံုစမ္းေတာ္မူပါ " ဟု ေလ်ွာက္၏။ ဆရာေတာ္လည္း ေသခ်ာစြာ စံုစမ္းၾကည့္ရႈေသာ္ သံဆင္းတုႏွင့္ သံလိုက္ေက်ာက္ကို ဆင္ျခင္မိ၍ ဆင္းတုေတာ္၏ ဦးေခါင္းေတာ္ အထက္က ယပ္ျဖင့္ ဆီးကာလ်ွင္ ဆင္းတုေတာ္ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ေလ၏။ ဤအခါမွ လူတို႔ လွည့္စားေၾကာင္း သိရေလ၏။
ရဲရင့္ေသာ ဆင္းရဲသား
သာလြန္မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ ဗညားက်န္းေတာမွာ ဝန္ႀကီးျဖစ္၍ တစ္ခါေသာ္ စစ္ကိုင္းဘက္ မန္က်ည္းေတာသို႔ ေရာက္ရွိရာ မန္က်ည္းရြက္နုခ်ိန္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ ဆင္းရဲသားမ်ား အပင္ေပၚကိုတက္၍ မန္က်ည္းရြက္နု ခူးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဤလူစု၌ ရဲရင့္သူမ်ား ပါတန္ရာ၏ဟု စံုစမ္းလိုသျဖင့္ မိမိ၏ ေနာက္ပါ ရဲသားမ်ားအား " ရိုက္ႏွက္၍ခ် " ဟု အမိန္႔ေပး၏။ ၾကားရံုႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေျပးၾက၏။ အနည္းငယ္ က်န္ရစ္သည္တြင္ ေနာက္ထပ္၍ " လွံႏွင့္ထိုး ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ " စသည္ျဖင့္ အမိန္႔ေပးရာ ေၾကာက္လန့္ၾက၍ အားလံုး ဆင္းေျပးၾကေလ၏။
သို႔ရာတြင္ တစ္ေယာက္ေသာ္ကား က်န္ရစ္၏။ ဤတစ္ေယာက္ကား ဤဝန္ႀကီးသည္ ငါတို႔ ဆင္းရဲသားမ်ားကို မတရား ျပဳလုပ္သည္။ ဤ မတရားသူ၏ စကားကို ငါ နားမေထာင္ ၊ သတ္ေသာ္ ေသေပေစ့ဟု မဆင္းဘဲ ရဲရင့္စြာ ေနေလ၏။
ထိုအခါ ဝန္ႀကီးက " အသင္ ဆင္းရဲသား ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ မဆင္းသနည္း ၊ ေသမည္ကို မေၾကာက္သေလာ " ဟုေမး၏။ " အရွင္ ဝန္ႀကီးမင္းကို တိုင္းေရးျပည္မႈ ၾကည့္ရႈရန္သာ ဘုရင္က ခန့္ထားပါသည္။ မန္က်ည္းရြက္ ခူးစားရရွာေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ညႇဉ္းဆဲရန္ မဟုတ္ပါ ၊ ယခု အရွင္ဝန္ႀကီးမင္း ျပဳလုပ္ပံုမွာ တရားသည္ မထင္ပါ ၊ သို႔ေၾကာင့္ နားမေထာင္ဘဲ အသက္အေသခံေတာ့မည္ဟု မဆင္းဘဲ ေနပါသည္ " ဟု ျပန္ေလ်ွာက္၏။
ဝန္ႀကီးလည္း ျပံဳးရယ္၍ " ငါသည္ သင္တို့၏ အရည္အခ်င္း သတၲိကို စံုစမ္းျခင္းမ်ွသာ ျဖစ္သည္။ သင္ကဲ့သို႔ အရည္အခ်င္း သတၲိႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ေကာင္း " ဟုဆိုၿပီးလ်ွင္ ဆုလာဘ္ အဝတ္အစားေပး၍ ခ်ီးေျမွာက္ သူေကာင္းျပဳေလသည္။
ဗညားက်န္းေတာ၏ သေဘာထား
ဝန္ႀကီး ဗညားက်န္းေတာတြင္ သားႏွစ္ေယာက္ ရွိ၏။ တစ္ခါေသာ္ ဗညားက်န္းေတာ မရွိခိုက္ သားႏွစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေတာ္က ေခၚ၍ ဘြဲ႔အမည္ ေပးႏွင့္၏။ အဘ ျပန္လာ၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျပန္ေျပာၾကေသာ္ ဗညားက်န္းေတာ မႏွစ္သက္ေလ။ " သင္တို႔ ဘြဲ႔အမည္ ရထိုက္ေအာင္ တစ္စံုတစ္ခုမ်ွ မျပဳရေသး ၊ သင္တို႔ အမႈထမ္း၍ ေခြးတစ္ေကာင္ကိုမ်ွ မရနိုင္ေသးေခ် ၊ မတန္ဘဲႏွင့္ ယူျခင္းသည္ ရွက္ဖြယ္ ျဖစ္သည္။ သင္တို႔က ဤကဲ့သို႔ ဘြဲ႔အမည္ယူလ်ွင္ အကယ္ေဆာင္ရြက္၍ ထိုက္တန္သူတို႔မွာ အဘယ္ဘြဲ႔အမည္ကို ယူရမည္နည္း ၊ မတန္သည္ကို မလိုခ်င္ႏွင့္ ၊ ျပန္၍ေပးေပ " ဟု ဆိုေလသည္။
သားမ်ားလည္း ဘြဲ့ကို ျပန္၍ ေပးလိုက္ရေလသတည္း။
ဗညားက်န္းေတာႏွင့္ ဆီသည္မ
တစ္ရံခါေသာ္ သာလြန္မင္းသည္ အလြန္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေသာ ဆင္ကိုစီး၍ ထြက္ေတာ္မူရာ ဗညားက်န္းေတာအား ဆင္ကို ေမာင္းႏွင္ေစ၏။ ေက်ာက္ ၊ အုတ္ ၊ ခလုတ္ ၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းတြင္ ေမာင္းႏွင္၍ အတန္ၾကာလ်ွင္ ဗညားက်န္းေတာသည္ ခ်ြန္းခ်က္ကို သိေလ၏။
ယင္းသို႔မွ ဆင္ကို အျပင္းအားသြင္၍ ေမာင္းႏွင္ေလရာ လမ္းအနီးတြင္ ေဈးေတာင္းႏွင့္ ဆီေရာင္းေနေသာ ဆီသည္မကို ထိခိုက္အံ့ ဆဲဆဲတြင္ အလ်င္အျမန္ ခ်ြန္းသတ္ ရပ္တန္႔ၿပီးမွ " ကံေကာင္းလို႔ဟဲ့ ၊ ငါခ်ြန္းခ်က္ပိုင္၍သာ နင့္ကို မနင္းမိသည္ " ဟု ဗညားက်န္းေတာက ဆိုသည္ကို ထက္ျမက္ ဖ်တ္လတ္ေသာ ဆီသည္မက " အိုေလ့ က်ြမ္းရာ က်င္လည္ၾကတာပါပဲ " ဟု ျပန္၍ ဆိုလိုက္ေလ၏။
ဗညားက်န္းေတာသည္ ထိုမိန္းမကို မွတ္သားခဲ့၍ ကိစၥၿပီးေသာအခါ သြားေရာက္ အထက္စကားကို စံုစမ္းေလ၏။ ဆီသည္မလည္း မိမိဆိုေသာ စကားကို ၿမဲျမံေစလ်က္ ဝန္ႀကီးအား ဆီဘူးေပါက္အတြင္းသို႔ ဆီေလာင္းသြင္းေစသည္တြင္ မျဖစ္နိုင္ မတတ္နိုင္ ရွိေသာအခါမွ " အရွင္ ၾကည့္ပါေလာ့ " ဆို၍ ဆီမႈတ္ကို ဝင့္ေျမွာက္ကာ ေသသပ္က်န ေကာင္းမြန္စြာ သြန္းေလာင္း၍ ျပလိုက္ေလ၏။ ဝန္ႀကီး ဗညားက်န္းေတာ လည္း ေခါင္းကို အခါခါညိတ္ၿပီး ေက်နပ္ေက်ၿငိမ္း၍ ျပန္သြားေလသတည္း။
ဝတၲရားေက်ပြန္ေသာ တံခါးမႉး
တစ္ခါေသာ္ ဝန္ႀကီး ဗညားက်န္းေတာသည္ စစ္ကိုင္းတြင္ ညဉ့္နက္ေအာင္ေနၿပီးမွ အင္းဝ မာရ္ေအာင္တံခါးသို႔လာ၍ " ဝန္ႀကီး စစ္ကိုင္းက ေရာက္လာသည္ ၊ တံခါးဖြင့္ပါ " ဟု လူတစ္ေယာက္ကို အျပင္က ဆိုေစ၏။
တံခါးမႉးက " သန္းေခါင္ ဝန္ႀကီးကို ငါ့မေတြ႕ဖူးေခ် ၊ အခ်ိန္မဲ့ဝင္လိုလ်ွင္ ၿမိဳ႕ဝန္ထံမွာ စာခံ၍ ျပန္လွည့္ပါ " ဟု ဆို၏။ ဗညားက်န္းေတာလည္း " ငါ ဝန္ႀကီးေရာက္လာသည္ကို နင္ အဘယ္ေၾကာင့္ တံခါးမဖြင့္သနည္း " ဟု ဆိုျပန္လ်ွင္ တံခါးမႉးက " ထြက္၍သြားစဉ္က ငါ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မည္ဟု အမွာအထားလည္း မရွိ ၊ သို႔မဟုတ္ ေစာေစာက တင္ႀကိဳလူလႊတ္၍လည္း အေျပာအဆို မရွိ ၊ ဝန္ႀကီးအဂၤါႏွင့္ မညီ ၊ ဝန္ႀကီးေယာင္ေဆာင္ ဝင္ေသာ္ အက်ိဳးမယုတ္ေလာ ၊ မဖြင့္နိုင္ " ဟု ရဲဝံ့စြာ ဆိုေလ၏။
ဗညားက်န္းေတာလည္း ေအာင္ထြန္းတံခါးက လွည့္၍ ဝန္ရေလ၏။ နံနက္က်ေသာ္ မာရ္ေအာင္ တံခါမႉးကို ေခၚ၍ ခ်ီးမြမ္း ဆုလာဘ္ ေပးေတာ္မူ၏။ ေအာင္ထြန္းတံခါးမႉးကိုကား အျပစ္တင္ေတာ္မူ၏။
ဟံသာဝတီပါမင္း
၁၁၁၃ ခုတြင္ မြန္မ်ား တက္၍ တိုက္ခိုက္သျဖင့္ အင္းဝ ပ်က္ေလ၏။ အင္းဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိ ဘြဲ႕ခံ ဟံသာဝတီပါမင္း ကိုလည္း မိဖုရား အေျခြအရံ ၊ လက္နက္ ၊ ဆင္ျမင္း ၊ ပစၥည္းဘ႑ာပါ သိမ္းက်ံဳး၍ ဖမ္းယူသြားေလ၏။ သံုးႏွစ္ခန္႔ သံု႔ပန္းအျဖစ္ျဖင့္ ထားၿပီးမွ ျမန္မာဘုရင္သည္ မသင့္ေသာအၾကံကို ၾကံသည္ဟု ဘုရင္ႏွင့္တကြ မိဖုရားေခါင္ႀကီး အခ်ိဳ႕ေသာ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကိုပါ ပဲခူးေခ်ာင္း စည္တီးအရပ္၌ ေရတြင္ခ်၍ သတ္ေလသတည္း။
ဤသို႔မေသရမီတြင္ ဟံသာဝတီမင္းသည္ ပညာမဲ့ေသာ သူမ်ားကဲ့သို႔ ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း မရွိဘဲ အနိစၥသေဘာတရား ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးကို အထူးေအာက္ေမ့ေတာ္ မူေၾကာင္းကို ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ သိၾကေစရန္ ေအာက္ပါပိုဒ္စံု ရတုကို ေရးဆို ခဲ့ေလသတည္း။
(၁) ပုဂၢိဳလ္ေျခာက္မည္ ၊ သေႏၶတည္သား ၊ ဤသည္ ပရိတ္ ၊ ရွစ္ဆယ္စိတ္တြင္ ၊ ခု - တိထီ - ေနာင္လ်ဉ္ ၊ သံေယာဇဉ္လည္း ၊ အယဉ္စီစီ ၊ တိထီသာခန္း ၊ ေပ်ာ္မျမန္းခဲ့ ၊ တစ္ဆန္းက်ဴးလြန္ ၊ ဘံုသံုးတန္တြင္ ၊ နိႈင္းရန္တူေၾကာင္း ၊ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းေသာ္ ၊ ေသာင္းကလႊတ္ခြာ ၊ ရာကားကင္းေဝး ၊ ကိုးေယာက္ေရွးလ်ွင္ ၊ ရွင္ေထြးလွေခါင္ ၊ လွတန္ေဆာင္သည္ ၊ ရွင္ေအာင္ကိုသာ လြမ္းမိခဲ့။
(၂) ထုတ္ဆိုေဆာက္တည္ ၊ ခန္ငါးမည္လည္း ၊ အတည္မၿမဲ ၊လြင္ဆင္းရဲစြ ၊ စိုးကဲမသာ ၊ ဤကာယာမူ ၊ ဖန္ရာဆင္ျခင္ ၊ ဌီသို႔သင္လည္း ၊ တင္သာမေရာက္ ။ တစ္ေထာက္ တက္တက္ ၊ တစ္သက္သက္တည့္ ၊ မြန္းခ်က္ဦးတင္ ၊ သံုးခြင္မိုက္ေမွာင္ ။ ေလးမည္ေရာင္လည္း ၊ ရာေထာင္ဆကာ ၊ မနႈန္းသာသား ၊ ဝိဇၨာယွက္ေျမွး ၊ ထိုသည့္ေဘးေၾကာင့္ ၊ တုန္ေအးသည္းတြင္း ၊ ျခင္ဆီခ်ဉ္းမ်ွ ၊ ပ်ံ႕သင္းမရႊင္ ၊ ရွိသည္ပင္ကို ၊ ေႏွာင္းျမင္ၿငိမ့္ရႊန္း ၊ လွတုက်ြန္းသား ၊ သံုးခန္းေခတၲ ၊ စံတိုင္းပသည္ ၊ ရွင္ယ်ကိုသာ တမ္းမိခဲ့။
(၃) နႈတ္ခ်ိဳေလ်ွာက္မည္ ၊ ၾကံမိသည္ေၾကာင့္ ၊ ေရႊျပည္ဘံုစြန္ ။ နိဗၺာန္ကိုပင္ ၊ မလိုခ်င္ေသး ၊ ရွင္ေထြးလွလြန္း ၊ လွတံခြန္း၏ ၊ က်ဴးလြန္ခ်ိဳသာ ၊ ဩဇာေရႊခြန္း ၊ ႀကိုင္ႀကိုင္မႊန္းကို ၊ ဦးစြန္းထိပ္ျပင္ ၊ ေကာင္းစြာဆင္၍ ၊ ေရႊရင္ေတာ္ေငြ႕ ၊ လွံဳရ၍လ်ွင္ ၊ မေမ့ရလို ၊ ဆက္တိုင္ကိုယ္ဟု ၊ တဆိုေလ်ွာက္မည္ ၊ ၾကံမိသည္ေၾကာင့္ ၊ ေရႊရည္ဦးသစ္ ၊ စံေသာ္ညစ္လိမ့္ ၊ တင္ျပစ္ကင္းေဝး ၊ ကိုးေယာက္ေရွးလ်ွင္ ၊ ရွင္ေထြးလွေခါင္ ၊ လွရွင္ေအာင္ကို ၊ ရည္ေဆာင္လြန္က်ဴး ၊ မရႊင္ျမဴးသည္ ၊ ရွင္ဦးကိုသာ ရမ္းမိခဲ့။
( ဤရတုမွာအတန္ နက္နဲ သိမ္ေမြ႕ေလသည္။ လူငယ္မ်ား နားလည္ရန္ ခက္ခဲ၏။ ဤသံသရာ ေလာကႀကီး၌ မေကာင္းမႈ ပြားမ်ားေန၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မ်ားစြာ မျပုလုပ္ခဲ့ရ။ နိဗၺာန္ မေရာက္ေသးသမ်ွ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾကရမည့္ အေၾကာင္းကို ေနာင္ပြင့္မည့္ အရိေမတၲယ်ဘုရားအား ေလ်ွာက္ထား အားကိုးလိုေၾကာင္း တိုင္တန္းတသျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤမ်ွသာ အၾကမ္းအားျဖင့္ နားလည္ရာ၏။)
Posted by မင္းအရိပ္
No comments:
Post a Comment