သု၀ဏၰသာမ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး

ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀-ဟူေသာ
စကားႀကီးဆယ္လံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႔ကို ေဖာ္ျပသည့္
အတိုေကာက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
တတိယစကားလံုးျဖစ္သည့္ (သု) ဟူသည္မွာ သု၀ဏၰသာမ-၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ဆိုလိုသည္။

ဗာရာဏသီျပည္အနီး မိဂသမၼဒါျမစ္ကမ္း၏ တဘက္တခ်က္တြင္ တံငါရြာႀကီး ႏွစ္ရြာရွိသည္။ ထိုႏွစ္ရြာတြင္ တံငါအႀကီးအကဲ တဦးစီရွိသည္။ ထိုတံငါအႀကီးအကဲတို႔သည္ တဦးႏွင့္တသီး ခင္မင္သည္။ မိမိတုိ႔၏ သားသမီးမ်ား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း လက္ဆက္ထိမ္းျမားေပးရန္ ကတိက၀တ္ျပဳထားၾကေလသည္။

တံငါအႀကီးအကဲ တေယာက္တြင္ ဒုကူလ သတို႔သားကို ဖြားျမင္ျပီး အျခားတေယာက္တြင္ ပါရိကာ သတို႔သမီးကို ဖြားျမင္ပါသည္။ ဒုကူလႏွင့္ပါရိကာတို႔သည္ ျဗဟၼာျပည္မွလာသူမ်ားျဖစ္ၾက၍ ကာမဂုဏ္ကို အလိုမရွိၾကေခ်။ အရြယ္ေရာက္လာၾက၍ ႏွစ္ဘက္မိဘသေဘာတူ လက္ထပ္ေပးၾကေသာ္လည္းကာမဂုဏ္၌ ေပ်ာ္ေမြ႔ လိုက္စားျခင္း မရွိၾကေခ်။

မိဘမ်ားကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ႏွစ္ဦးတိုင္ပင္ကာ ေတာထြက္ၾကသည္။ ဒုကူလႏွင့္ပါရိကာတို႔ ေတာထြက္လာသည္ကို သိၾကားမင္းက သိျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိသႀကံဳနတ္သားကို ေစလႊတ္ကာ ေက်ာင္းသခၤမ္း ဖန္ဆင္းထားေစသည္။ တရားရွာရန္ ေတာထြက္လာသူမ်ားသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို၄င္း၊ ေက်ာင္သခၤမ္းတြင္းရွိ သကၤန္းပရိကၡရာတို႔ကို၄င္း သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါေၾကာင္း ေရးသားထားေလသည္။

ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔သည္ ေရးသားထားေသာ ကမၺည္းအကၡရာတို႔ကို ဖတ္၍ နတ္တို႔၏တန္ခိုးေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေလွ်ာ္ေတသကၤန္းကို ၀တ္၍ ရေသ့ျပဳကာ တရားဓမၼက်င့္ၾကံအားထုတ္ ေနထိုင္ၾကေလသည္။
ဤဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာသူျမတ္ ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ တေန႔တြင္ မ်က္စိကြယ္ကာ ေဘးသင့္မည့္အေၾကာင္းကို သိၾကားမင္း သိရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိၾကားမင္းကိုယ္တိုင္ပင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔လာျပီး သားေထာက္သမီးခံ ရေရးအတြက္ လူတို႔၏အက်င့္ျဖစ္ေသာ ေမထုန္မႈျဖင့္ ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာပါရန္ ေလွ်ာက္ထားတိုက္တြန္းသည္။ ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔က အျပင္းအထန္ ျငင္းဆိုပါသည္။

သို႔ႏွင့္ သိၾကားမင္းက ပါရိကာ ဥတုလာေသာအခ်ိန္တြင္ ဒုကူလ-က ပါရိကာ၏ ခ်က္ေတာ္ကို လက္ေတာ္ႏွင့္ သံုးသပ္ေစသည္။ ထိုသို႔ သံုးသပ္ေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းသည္ နတ္ျပည္မွစုေတခဲ့၍ ပါရိကာ ရေသ့မ၏ ၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶ ကိုယ္၀န္ စြဲယူေလ၏။ ဆယ္လလြန္ေသာအခါ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ သားေယာက်္ားေလး တေယာက္ကို ဖြားျမင္ေလသည္။ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အဆင္းရွိေသာေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းအား သု၀ဏၰသာမ-ဟူေသာ အမည္ကို မွည့္ၾကေလကုန္၏။

ဒုကူလႏွင့္ ပရိကာတို႔က သု၀ဏၰသာမကို ေက်ာင္းတြင္ထားကာ ေတာတြင္းသို႔သြား၍ သစ္သီးသစ္ဥ ရွာေဖြသည္။ ထိုအခါ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာတို႔က သု၀ဏၰသာမသတို႔သားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ေရးခ်ိဳးေပးသည္။ နံ႔သာလိမ္းေပးသည္။ ပန္းျဖင့္လုပ္ေသာ ဒန္းတြင္အိပ္စက္ေစသည္။ ႏို႔ခ်ိုတိုက္သည္။ နတ္အမ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကေလသည္။

သု၀ဏၰသာမ ၁၆-ႏွစ္သို႔ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ အမိအဖတို႔သည္ အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ ေနေစလ်က္ မိမိတို႔အလိုလိုသာလွ်င္ ေတာသစ္သီး သစ္ျမစ္တို႔ကို ရွာအံ႔ေသာငွါ ေတာသို႔သြားၾကေလကုန္၏။
တေန႔တြင္ အခ်ိန္လြန္သည့္တိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ရေသ့မ်ားျပန္မလာသျဖင့္ အရြယ္ေရာက္ျပီျဖစ္ေသာ သု၀ဏၰသာမသည္ စိတ္ပူလာေသာေၾကာင့္-ေတာထဲသို႔ အရဲစြန္႔ကာ လိုက္ရွာရင္း အေဖ-အေမ ဟု ေအာ္ေခၚေလ၏။ တေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ရေသ့တို႔သည္ သစ္သီးရွာရင္း ေလႀကီးမိုးႀကီးက်လို႔ သစ္ပင္ေအာက္ မိုး၀င္ခိုျပီး ေတာင္ပို႔ေပၚထိုင္လိုက္သည့္အခါ ေတာင္ပို႔ထဲက ေျမြဆိုး အခိုးလႊတ္သျဖင့္ အဆိပ္ေငြ႔သင့္ျပီး မ်က္စိကြယ္ေၾကာင္း ေျပာၾကကုန္၏။ ထိုအခါ သု၀ဏၰသာမသည္ ငိုလဲငို၏၊ ရယ္လဲရယ္၏။
(ငိုရျခင္းအေၾကာင္းကား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မ်က္စိကြယ္ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။
ရယ္ရျခင္းအေၾကာင္းကား မိဘတို႔ကို လုပ္ေကၽြးခြင့္ ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။) ဟု ဆို၏။

ထို႔ေနာက္ သု၀ဏၰသာမသည္ မိဘတို႔အား အားေပးစကား ေျပာဆိုရင္း ေက်ာင္သခၤမ္းသို႔လက္တြဲကာ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ သု၀ဏၰသာမသည္ မိဘမ်ား တေနရာမွ တေနရာသို႔ သြားရလြယ္ကူေစရန္ ႀကိဳးတန္း တန္းေပးျခင္း၊ ေသာက္ေရႏွင့္ သစ္သီးမ်ား အနား၌ ခ်ေပးျခင္း စသည္တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔မွစ၍ ေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကာ မိဘတို႔အတြက္ လိုရာကိစၥမ်ားျပဳလုပ္ျပီးလွ်င္ သမင္အေဖာ္မ်ားကို ေခၚ၍ ေတာထဲသို႔ သစ္သီးရွာ ထြက္သြားေလ့ရွိသည္။

သု၀ဏၰသာမသည္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေရခပ္ထြက္ေသာအခါ အေဖာ္ျဖစ္ေသာ သမင္မ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကေလသည္။
တေန႔ေသာအခါ သမင္သားကို အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးသည္ မယ္ေတာ္ကို ေခတၱနန္းအပ္ကာ သမင္မ်ားကို လိုက္လံပစ္ခတ္စားေသာက္ရင္း ရေသ့မ်ား၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းနားသို႔ ေရာက္လာ၏။

ညေနဘက္၌ သမင္ေျခရာမ်ား အလြန္ေပါေသာ ျမစ္ကမ္းစပ္တြင္ သမင္မ်ားကိုပစ္ရန္ေခ်ာင္းေနစဥ္ သု၀ဏၰသာမသည္ သမင္မ်ားႏွင့္အတူ ေရခပ္ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႔ေလေသာ္-လူေလာ နတ္ေလာ မစူးစမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမႇားျဖင့္ျပစ္လိုက္ေလေတာ့၏။
သု၀ဏၰသာမသည္ ျမႇားထိသျဖင့္ မိခင္ဖခင္ရွိရာသို႔ ဦးေခါင္းထား၍ သဲေသာင္ခံုေပၚတြင္ ေခြက်သြားျပီး ေအာ္၍ ညည္းတြားမိေလသည္။ သမင္တို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔၍ ထြက္ေျပးၾကကုန္၏။

ဤတြင္မွ ပီဠိယကၡမင္းလည္း လူသားစစ္စစ္မွန္း သိသည္။ သု၀ဏၰသာမ မိန္းေမာျခင္းသို႔ မေရာက္မီ ပီဠိယကၡမင္းႏွင့္ သု၀ဏၰသာမတို႔ အျပန္အလွန္ စကးဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ေဒါသမရွိေသာ၊ ရန္လိုျခင္း မရွိေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔ေသာ သု၀ဏၰသာမ၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကားသိရေသာအခါ ယခင္က စိတ္ဓာတ္ၾကမ္းတမ္း မာန္တက္ေသာ ပီဠိယကၡမင္းႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္သည္ပင္လွ်င္ မ်ားစြာေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ သြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သု၀ဏၰသာမ၏ မိဘႏွစ္ပါးအား လုပ္ေကၽြးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳေလသည္။

ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ပီဠိယကၡမင္းႀကီး ေရာက္သြားေလသည္။ သား သု၀ဏၰသာမ မဟုတ္ေၾကာင္း ရေသ့ႏွစ္ပါးတို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္သိသည္။ အျပန္အလွန္ စကားဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးက သု၀ဏၰသာမ၏ ကိုယ္စား လုပ္ေကၽြးျပဳစုမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒုကူလ ႏွင့္ ပါရိကာတို႔က လက္မခံေခ်။ သု၀ဏၰသာမရွိရာသို႔ ပို႔ေပးရန္ ေတာင္းပန္သည္။

ပီဠိယကၡမင္းလည္း လိုက္၍ပို႔သည္။ သဲေသာင္ခံုေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သားသု၀ဏၰသာမကို စမ္းသပ္မိၾကသည္။ အသက္မေသေသးေၾကာင္း သိသည္။ သို႔ႏွင့္ ဒုကူလ ႏွင့္ ပါရိကာတို႔သည္၄င္း၊ ဘုရားေလာင္း သု၀ဏၰသာမ၏ ခုနစ္ႀကိမ္ေျမာက္ေသာ ကိုယ္၏အျဖစ္၌ မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ဗဟုသုႏၵရီ နတ္သမီးသည္၄င္း သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳၾကသည္။ သစၥာ၏တန္ခိုး အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ျမားဆိပ္တို႔ ေလ်ာက်သည္။ သု၀ဏၰသာမလည္း အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေလသည္။သိၾကားမင္းကပါ ဆုေပးသည္။ ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔ပါ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းရၾကသည္။

သု၀ဏၰသာမသည္ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးအား သီလေစာင့္ရန္၊ အလွဴဒါနျပဳရန္၊ တိုင္းသူျပည္သားကို ရင္၀ယ္သားနဲ႔မျခား ေမတၱာထား၍ မင္းက်င့္တရားႏွင့္ အညီ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ရန္ ေဟာၾကားေလသည္။ ဗဟုသုႏၵရီနတ္သမီးႏွင့္ အျခားနတ္အေပါင္းတို႔အားလည္း တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးသည္ သမင္သားတပ္မက္ျခင္းကို စြန္႔၍ တရားရကာ တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေလေတာ့၏။

မိဘေက်းဇူးကို သိတတ္သူတို႔အား ေဘးဒုကၡအႏၲရာယ္အေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ျမဲျဖစ္ပါသည္။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌၄င္း၊ သံသရာ၌၄င္း ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ခံစားရျမဲ ျဖစ္ပါသတည္း။

မွတ္ခ်က္။
အက်ယ္ကိုသိလိုမူ မင္းဘူးဦးၾသဘာသ-ေရး ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ ပထမအုပ္၌ ၾကည့္ေလ။
Posted by: mingala